තුන්තරා

අදුරු ගුහාකුහරය තුළින් මම තවතවත් ඉදිරියට ඇදීයමින් උන්නෙමි. සිදුවූ දෙය දරා ගන්නට මට ශක්තියක් නොවිණ. වටකර තිබූ ගනකළුවර තුනීවෙමින් පොළව මන සිදුවන දෙය මට පෙනෙන්නට පටන්ගත්තේය.

මගේ අම්මා කටුමැටි කුස්සියේ දොරකඩ දෙදණ මත මුහුණ හොවා ඉකිබිඳිමින් උන්නාය. ඇය අසළ ඇගේ දෙමාපියන් ඇයව අස්වසන්නට උත්සාහ දරමින් උන්නෝය.  

සියල්ලන්ට වඩා වේදනාවක් වූයේ මා සතුය. මන්ද සියල්ල අහිමිවූයේ මටය. මේ අවාසනාවන්ත දෙය සිදු නොවී මා රැතගන්නට මගේ අම්මා උපරිම උත්සාහයක් දැරුවාය.  

"අම්මේ... අනේ අඬන්න එපා..."  

"තවත් ඉවසිය නොහැකි තැන මම අම්මාට ළංව කීවෙමි. ඇය වටේ පාවෙමින් ඇයව සනසන්නට උත්සාහ කළෙමි. එහෙත් ඇයට මා පෙනුණේවත්, මගේ හඬ ඇහුනේවත් නැත. සිදුවූයේ මේ ආත්මයේ යළි කිසිදාක නිවරදි කළ නොහැකි වරදක් බව මට වැටහුණේ දැන්ය. එහෙත් මේ වරද සසරේ කෙසේ හෝ නිවරදි කරගන්නා බළාපොරොත්තුව මට තිබිණි. ඒත් ඒ කෙසේද?.