ලිම්පෝපෝ ගලාබසී

රොබින් ස්කොට් සය හැවිරිදි වියේ දී ඇගේ දෙමාපියෝ නවසීලන්තයේ ගෙවූ සැපපහසු ජීවිතය අත්හැර දමා බොට්ස්වනාහි දුෂ්කර ගමන ගව මඩුවක වාසයට එති. එතැන් පටන් රොබින් සහ ඇගේ සොයුරු සොයුරියෝ උරගයන් අල්ලමින් ද කිඹුලන් ගැවසෙන ගංගාවල බෝට්ටු හබල් ගාමින් ද පතනබිම්වල අසුන් පිට නැග නිමක් නැති ගවේෂණ චාරිකාවල යෙදෙමින් ද ජීවිතය අත් විඳිති. සාම්ප්‍රදායික සමාජයේ ළමයින් මෙන් පාසල් නොයන ඔවුන් අධ්‍යාපනය ලබන්නේ ගහකොළ, කතා සිවුපාවා ඇසුරෙන් අම්මා පාඩම් කියා දෙන ‘ගෙදර ඉස්කෝලෙන්’ය. එහෙත් 1980 දශකයේ මැද භාගයේදී අප්‍රිකාව මුහුණ දෙන ඒඩ්ස් ඛේදවාචකය ඔවුන්ගේ ජීවිතවල දිශානතීන්ට ද බලපෑම් යැයි කිව හැකි ද?