පැහැසර අරුණලු

සඳ අහස් ගැඹරේ ගිලි ගිලී නැහැවෙන

ගන අඳුරු අහසක තනිව පායා එන...

ඒ එකම තරුවක ආදරේ අමුණන

තටු අහිමි වූ කුරවියයි මා හිතවත....

නෙතු පියා කඳුළක ඉඩ හසර නවතන

සිනහවක සරුසාර මල් පුබුදන

සුසුමකින් අහසේ කළු වලා දුරලන

වාලුකා අස රැඳි කඳුර වෙමි හිතවත....

අත නුදුරු දුරකින් ඉගිල හිනැහී එන

සිහිලසක කැටි වුණ ආදරය හඳුනන‍

කඩඉමෙන් කිසිදින මං මුළා නොමවන

සෙනෙහසේ ගීයක තනුව වෙමි හිතවත....

මෙත්මි සුලෝචනාගේ මුහුණුපොතේ පළමු කවියක්