අපාරා

අහස තරම්මත් මහ ලොකුවට නොවුණට

වළාකුලුත් පෙම් කළා අඳුරු මහ පොළොවට

රිදුණත් වැටෙද්දී මොර ගෙඩි තරම් වැහි පොද

සිනා මුවින් ඉවසූ එකම ඇති මිහි මව

බිඳුණු බව දැන දැන ම පෙම් මේ කුල....

තරුත් නොපිපෙනා මහ කළු රෑ අහසට

මමත් පෙම් කළා එක එක යුග වල

කළු ත් නැති සුදුත් නැති නෙක පැහැ හීන

ඔයාවයි මාවයි දෙන්නවම රැවටුවා නේද

අදත් මග බලා ඉන්නේ එකමයි රන්කඳ....

ගලුත් හෙලුත් පල්ලමුත් එක්කම තිබුණට

කඳුත් හෙල්ලුණා සමහර ගෙරවිලි ඇහුණම

මලක් කියා එක දවසක තොල් පෙති තිව්ව

කොපුල් මතින් ගලන්නේ ම දියවුණු පපුව

මළත් ආදරේ ඔබටයි ඔබටමයි හැමදාම......