ඉතසිතින්ම

“අර ළමයා මගේ කෑම පෙට්ටියෙන් පාන් පෙත්තක් අරගෙන පසෙකට වෙලා කයි. දැන් ඇගේ මුහුණ මට පෙනෙනවාය. රසවත් කෑමක් කන විට මූණක ඇතිවන ඉරියව් එහි තිබේ. ඊළඟට ඇය තව පාන් පෙත්තක් කයි… වටපිට බලන ඇය තුන්වැනි පෙත්තත් කයි… මර තරහා යන්නේ නැත. ඇයට කන්න බොන්න හිඟ ඇති. නැතිබැරිකම කියන්නෙ මේකට බව තාත්තා මට කියා දී ඇත. නැතිබැරිකම නැති කරන්නට මටත් උවමනාය. එක් ළමයෙකුට කෑම විවේකයේදී තමුන්ගේ කෑම පංගුවෙන් ටිකක් දීලා, එය කළ හැකිදැයි මා දන්නේ නැත…!”