අඳුරු සක්මන

පෙර දින රාත්‍රියේදි ඇසුණු කවිය මා හට යලිත් වරක් ඇසෙන්නට වූවේය.එය මාගේ මනෝවිකාරයක් යැයි සිතූ මම හිස දෙපසට සොලවා දකුණු ඇලයට හැරුනෙමි.

"අම්මේ මම කවිය ලස්සනට කිව්වා නේද?. ටීචත් කිව්වා මං ලස්සනට කිව්වා කියලා".

මට වැරදීමක් සිදුව නොතිබුණි.කුඩා දැරියකගේ කටහඬක් සැබවින්ම ඇසෙමින් තිබුණි.

"මොකද්ද මේ වෙන්න යන්නේ මට පිස්සුවත් හැදීගෙන එනවද?"

මා පොරෝනය තුළට ගුලිවී දෙනෙත් තද කොට පියා ගත්තෙමි.ඒ සමඟම කාමරයේ දොර සෙමෙන් විවිර වන ශබ්දය මට ඇසුණි.මා හෙමින් සීරුවේ පොරෝනය පහත් කොට දොර දෙසට නෙත් යොමුවෙමි.

දොර අසල කුඩා දැරියක් සිටගෙන සිටියාය.ඇයගේ අතෙහි ලන්තෑරුමක් තිබුණි.මා පෙර දින දුටු බෝනික්කා ඇය සතුව නොතිබුණි.

"මගේ කවිය ලස්සනයිද මාමේ? "

ඇය විරිතමින් විමසුවාය.