සාහිඩ් අත් දෙක පිටිපස්සට කරගෙන මගෙ ඉස්සරහ ඉඳගෙන හිටියා. දවසෙ අන්තිම එළිය සායම් බින්දුව දූවිල්ලට දුඹුරු වුණු එයාගෙ ණට වැටිල තිබුණා. එයාගෙ දිලිසෙන ළා දුඹුරු ඇස් දෙක ඇතුළෙ මං ඉන්නවා මට පෙනුණා.

"මේක ඔයාට." එයා දික් කළ දේ දැක්කම මට ඇස් අදහගන්නත් බැරි වුණා. එයාගෙ අතේ ලස්සනම ලස්සන රතුයි සුදුයි කාන්තාර රෝස මලක් තිබුණා. ඒ මල මගේ අතට එන්න දැඟලුවා.

"අනේ, හරි ලස්සනයි, සාහිඩ්.”

මං මල අරගෙන ඉඹගෙන ඉඹගෙන ගියා.

එයා හිනා වුණා.

හැන්දෑ හුළගට පැද්දෙන මගේ කෙස් රොදවල් එයාගෙ මූණෙ වැදුණා. එයා ඒව පරෙස්සමෙන් මගේ කන් පිටිපස්සට එකතු කරල අතින් කොණ්ඩෙ පීරුවා.

මට මලක් එක්ක මතකයක් දුන්නු පළවෙනි කෙනා සාහිඩ්...

අපි දෙන්න කාන්තාරෙ පහු කරල ඈතට ඈතට යද්දී, මගේ කනට උඩින් ඉඳගෙන හිටිය රතුයි සුදුයි මලත් හිනාවෙවී අපිත් එක්කම ගියා.