*මා ගෙදර ගොස් අහිමි වූ දෙයකට හඬා වැලපිය යුතුද? එසේ නොමැති නම් මේ අනපේක්ෂිත නිදහස විඳ ගත යුතුද? මා අතැර දමා ඇති බව නොදැනී සිටීමට කළ යුතු එකම දෙය නොනවත්වා ඉදිරියට යාමය.

*අපේ දෑස් හමුවිය. යොවුන් විය භයානකය. ඔවුනට සීමා නැත. ඇගේ දෙතොලග මෝදු වන ඊළඟ වදන් මම දුටුවෙමි. ඇයගේ බැල්මේ මලානික සෝදිසිය මම දුටුවෙමි. නමුත් ඇය මා සිතූ තරමට නිර්භීත වුයේ නැත. අවසන ඇය ඒ බැල්ම අතහැර දැමුවාය.