ඔය සීතල අත් උඩින් මම අත් තැබූවෙමි… ඔබ ඇත්තටම මා ඇතැර ගිහින් ය….

ඔය පපුවට හිස තබාන් මම බැලීමි… ඇත්තටම ඔබ මා අතැර ගිහින් ය…

මම ඇස් පියවා ඒ අතීතය තුළ කිමිදෙමි… අත්තම්මා ගේ ඇඟිල්ලක එතී කොහේ හෝ 

යද්දී ඔබ මුණ ගැසුන මතකයක් මට වෙයි.. ඒ මගේ ළමා කාලයයි..

ඔබ එදවස තරුණයෙකි…

“ඒ වළව්වේ බේබි… විශ්ව විද්‍යාලයෙ දැන් ඉගෙන ගන්නෙ..

උඹත් එතනට යන්න ඕන මගෙ දුවේ.. ඕං මතක තියාගනින්…

උඹ ලොකු වෙලා ඒ බේබිගෙන් උදව් ඉල්ලපන් ඕන උදව්වක් කරයි…”

ඉතින් කිසිදා මම ඔබෙන් උදව්වක් නොඉල්වීමි..

ඔබ මට දුන් දුක වැඩි වුණත් ඒ සියලු දුක් ඉවසීමි..

“ඒත් අද මට උදව්වක් ඕන සර්… ඔයා ඇහැරෙන්න”