අද්‍යතන කවියා පාපියෙකි. ඔහුගේ පාපය නම් ප්‍රොමිතියස් ගේ පාපය ම ය. ප්‍රොමිතියස් ට වඩා භයානක පාප ශෝධක ක්‍රියාවක ඔහු නිරත විය යුතුය. ඒ සිසිපස් ලෙස ගල් ගෙඩියක් කඳු මුදුනකට තල්ලුකරගෙන යාමයි. ඔහු කවි ලිවීම නම් සිසිපස් ක්‍රියාවේ යෙදෙන්නේ සිය වේදනාවන්ගෙන් මුක්තියක් තිබිය යුතු නිසාය. ඒ සඳහා ඔවුන්ගේ පාප ශෝධනාගාරය වෙන්නේ කවියයි. කවිය නිසා කවියා නැවත පාපියෙකු වන්නේ කවිය චාරිත්‍රමය ගෙටරොටෝපියාවක් ලෙස විෂමාර්ථයව ක්‍රියා කරන නිසා ය.

හෂිත අබේවර්දන