තාරකාවක් මැරී වැටෙයි දුර කඳු හිසට

රෑ කුරුල්ලෙක් අඬයි එක දිගට නිදි නැති ව

ගොරක ගස් අවතාර කළු ජනේලය අසල

අන්ධකාරය අතන මෙතැන හා හැම තැන ම

බිලිඳු හැඬුමකි ඈත රැයේ හදවත පෙළන

කිරි හිඳුණු පොළොවක් ය ගිනි අඟුරු අහස යට

හිස නවා රුවල් බැඳ හබල් ගාමින් අඳුර

කෙසෙල් ගස් එතෙර වන්නට හදයි තනි තනිව

මිදුල් කෙළවරක සෙවණැලි නොමැති බිම්කඩක

පිච්ච වැල පමණි හිස සලන්නේ පණ ඇති ව

හිනාවකි කට කොනක හෙට පිපෙන මල් දෙකක

අමාරු ම මතු දවස විඳ දරාගනු පිණිස