ඔහු,

ඇයව දුටු එදින ඉරිදාවක් විය. එකවර ම ඇය හැඳින ගැනීමට ඔහු සමත් වූයේ ය. ඔවුහු දෙදෙන, එකිනෙකා දෙසට ඇවිද එමින් සිටියහ. ලලී සිටියේ තනියම වූ අතර ඇය: කොණ්ඩය බූ ගා, එකම වර්ගයේ කිසිදු කලඑළියක් හෝ හැඩයක් නොමැති ඇඳුම් ඇඟලූ කෙල්ලන් රංචුවක් සමග සිටියා ය. ඇයගේ ඒ දෑස හැරුණු විට ඇයව අනෙකකුගෙන් වෙන් කර හඳුනා ගැනීමට කිසිදු සලකුණක් නොතිබිණි. ඒ, කළු පැහැ දුඹුරුවන් දෑස්.... ඔහු කවදාක හෝ දැක නොතිබුණු තද ම තද දුඹුර... දෙවන වතාවට ඔවුහු එකිනෙකාගේ අධ්‍යාත්ම තුළට එබිකම් කරමින් සිටියහ. ලලීගේ හද ගැස්ම මොහොතකට නතර වුණි; දෑස් එකිනෙක මත ගැටිණි;

මුළු ලොව ම තත්පරයකට ගල් වුණි.