කවිය හා මිනිස් පැවැත්ම අතර මහරු

සම්බන්ධයක් තිබේ. එය ප්‍රබන්ධය හා 

යථාර්තය අතර සම්බන්ධය වැනිය.

සෞන්දර්යය ඇත්තේ ප්‍රබන්ධය තුළය. 

යථාර්තය නීරස නැත. එය මිනිස්

පැවැත්මට තදනුබද්ධය.

කවිය යනු ප්‍රබන්ධයේ  මියුරු ඵලයකි.

කවිය, මිනිස් පැවැත්ම මෙන්ම ප්‍රබන්ධය

අවසානයේදී යථාර්තයට එළඹිය හැකි

තර්කානුකූල සම්බන්ධයක් සොයයි. මේ

එකී පරිසමාප්ත යැයි හැඟෙන බිම් පෙත 

වෙතට ගමනකි.