අහා! මොන තරම් සුන්දර ද 

පුෂ්කින් ඔබේ කවි උයන!

දුෂ්ට දුර්ජන නීච කුරිරු සමාජය 

වසන්තයේ සුපිපි යෞවන පුෂ්පයන්ට උරුම කර දෙන 

ප්‍රේමයේ ශෝකය එසේ නැතිනම් ශෝචනීය ප්‍රේමයේ 

උන්මාදනීය පරම සුගන්ධය වහනය වන.

සොය සොයා සරන සඳ මා සිත 

මගේ ම හදවත,

දකිමි එය ඉකි ගස-ගසා වැළපෙන හැටි

තනි වී ඔබේ සොහොද ළඟ!

තෘප්තිමත් වනු ඇත මුළුමනින් ම ඒ හදවත, නිසැක ය,

නපුරු මිනිසුන් අතර තෙරපි තෙරපී මිරිකෙනවාට වඩා 

පුෂ්පයක් උනා නම්,

ගොමුවෙක සුසානය අසල!

ආචාර්ය ප්‍රේමරත්න සමරනායක