හයිකු කවියේ අතිසූක්ෂ්ම

ලෝකාවේක්ෂණයට නො දෙවැනි

පහළ කිරීම්, ඉන් වසර දහසකටත්

පෙරාතුව පහළ වූ වකා හෙවත්

ටන්කා කවියේ දැක්ක හැකි වේ

එවක බෙහෙවින්  ප්‍රඥාසම්පන්න

කිවියරු පවා ස්වකීය ඥාන

මහිමයේ ඖදාර්යයෙන් සිය කවිය

පුරවා ලීමට යත්න නො දැරූ හ.

අරුණෝදයේ පළමු දිලිසුමත්,

උණ වදුලේ සර සර මතුරත්,

දුර ඇසෙන මුවකු ගේ

කම්පා නාදයත් ඔවුනට රිසි විය.

ප්‍රකෘතියෙන් වියෝ වූ මනැසකින් නො ව,

ස්වභාව ලෝකය හා කවියා ඒකත්වයක

පිහිටා බිහි කළ කාව්‍ය විධියක්

සේ අප වකා කවිය වටහාගත යුතු ය.