"හෙලෝ...”

ඒ සිය ප්‍රිය බිරිඳගේ අයියාගේ කටහඬ ය. ඔහු ඉන්නේ කොළඹ කාර්යාලයේ ය.ඇමතුම ආවේ කොළඹ සිට ය.

“අන්න අරූට බෝම්බ ගහලා...මරලා...''

අයියා, නීල්ට කියන්නේ විස්මය මුහුණේ දල්වාගෙන විය යුතු ය.

‘ආ... බෝම්බ ගහලද?...'

'ඔව්... ඌ මැරිලා...'

'ආහ්..’

නීල් නොදැනම සැනසුම් සුසුමක් ඔහුගෙන් පිටව යන්නේ ය. එය තාත්තාගේ ආත්මයට තමන් එක් කළ මඳ පවනක් වනු ඇත. තමන් නිසා මගේ තාත්තාට මැරෙන්න සිද්ධ වුණා කියන හැඟීම ඔහු තුළින් ලිහිල් වන්නේ, මෙවැනි ඝාතන සිදුවන විටදී ය. කිසිවකු විසින් හෝ එය කරනු ලැබිය යුතුය.