සංසාර ගමන් මඟ හුරු පුරුදු විලසිනේ ලංවී ද අප දෙදෙන පැතුම් ඉකිලනු දැනේ රන් පාට සඳ එළිය සුසුම් ළං කළ දිනේ පින්සාර සිතක රැඳි සෙනෙහසම දුක ගෙනේ දිලුණේය පහන් වැට අප දෙසින් බැඳි දිනේ හැලුණේය සඳ කිරණ හදවතින් පා සෙනේ අළු දූලි වුණු පැතුම් ඉකිලද්දී සැනකිනේ සැලුණා ද රන් වැටත් අනේ බෝ සමිඳුනේ