“වසන්තයේ මළගෙය” නවකථාව ලියූ බණ්ඩාර ජයවීර වනාහී බටහිර වෛද්‍යවරයෙකි. වෛද්‍ය විද්‍යාව සහ ප්‍රබන්ධ කථා කලාව අතර අන්‍යෝන්‍ය නොපෑහීමක් බැලූ බැල්මට පෙනුණද, මේ නවකථාව කියවන පාඨකයාට එබන්දක් නොසිතෙනු ඇත. මන්දයත් “වසන්තයේ මළගෙය” තුළින් අතිශය ප්‍රබල ජීවිතානුභූතියකට සහභාගී වීමේ වරම පාඨකයාට ලරබෙන බැවිනි. මේ නවකථාවෙහි අත්දැකීම, හුදු කල්පිතයක් නොවේ සත්‍යයකි. හැත්තෑ එකේ කැරැල්ලට හසුවී බන්ධනාගාර ගත වූ දේශපාලන සිරකරුවන් පිරිසක් විසින් දෑවුරුදු කාල පරාසයක් තුඝ විඳිනු ලැබුවා වූ අනුවේදනීය වූත්, කුරිරු වූත්, අමානුෂීය වූත් අත්දැකීම් සමුදායයක් මෙමඟින් ඉතා සජීව ලෙස චිත්‍රණය කෙරේ. බණ්ඩාර ජයවීර නම් වූ ප්‍රබන්ධ කථාඛාර වෛද්‍යවරයාට මේ වෘත්තාන්තය මෙතරම් ප්‍රබල හා සජීවී ලෙස නිරූපණය කිරීමට හැකියාව ලැබී ඇත්තේ ඔහුද එක්තරා කාල පරිච්ඡේදයක දේශපාලන සිරකරුවෙකු වශයෙන් ඒ අඳුරු සිපිරි ගෙය තුළ කල්ගත කළ බැවිනි.