රොබරෝසියා

ඉද හිටක නුඔ පිරී පරවී බිම වැටී පාවඩ එළන් 

නීල අහසක් දුලී පොළොවත් වැළඳ ගද්දි සෙනෙහසෙන් 

දුරින් හිද ලං ලංව නිතරම හාදු ගන්නට මග බලන් 

කෝල නෙතඟට ආල හැඟුමන්  මෝදු වෙන්නම ඔබ නමින්…

(රොබරෝසියා 5 - වෙනි කවිය 13පිටුව)

දීර්ඝකාලීන ඉඩෝරයක් ඉවර කරගෙන ඇද

හැලෙන වැස්සක් එක්ක දැනෙන්න ගන්න

පොළොවෙන් මතුවෙන හරි අමුතු සුවඳට හරියටම මේ යැයි කියල හේතුවක් 

කියන්න නොදන්නවා උූනත් මම හරි ආසයි.

සමහරවිටක ඒක මගේ නොස්ටැලීජියානු 

මතක මතක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක ආයෙමත් 

වතාවක් මතුකලේ මේ කවිය. ෆාතිමාගේ කවියක 

කොතැනකම හරි තැනක මම වගේම ඔයත් ඇති. 

ඉතින් මම ආරාධනා කරනවා ඔයාට ඔයාගේ කවිය

කියවගන්න ෆාතිමාව කියවන්න කියලා

-දඩබ්බරයා-