හෙටක් නැති ලොවක් වැස්ස ටිකක් එක විදිහක් වෙනකොට රෑ එකොළහත් පහුවෙලා. එතකොටම ජෝඩුවම පිටත් වුණා. පිටත් වෙනකොට වැස්ස අඩුවුණා. ආයෙත් වාඩි වුණා. කාරය පැදවූයේ බොහොම අමාරුවෙන්. ලයිට් වරින් වර අඩුකර කර, වීදුරුවල වාස්ප ලේන්සුවලින් පිහ පිහ ඉස්සරහිනුයි පැත්තෙනුයි පාර දිහා බලබලා. පාර දිගට වතුර පිරිලා. කානුව කෝකද පාර කෝකද කියලා හොයාගන්නත් අමාරුයි. ඉස්සරහින් වාහනයක් එනකොට කාරය නවත්වනවා ඒ අස්සේ විදුලි කොටනවා. ගොරවනවා. කෙළවරක් නැතිව.