එල්ලෙන පැතුම් අබරණ රන් සළු
දුල් සිටු සාද මසවුළු මුසු ඔසු රෝදා
ඇල්මෙන් පැතුව වැල් යම් සීනෙක වී දා
දැල්වී එදුලු දැල් දැන් දැවිලා සේද රෝදා නේ ද?

එනමුදු අරටු අතු ඉති නොසැලෙන සේ ය
වන ගැබ අතීතයෙ තුරු සෙනගකගේ ය
ගන අතුපතර ජන දිවි සිතූ පෙත මේ ය
සැනහුම් නැත ද දුක් පව් ගෙන වෑවේ ය

ඇද ඇද සෞන්දර්යය විඳ සුව අලස
පෙදු හව් බවුන් වඩනුයෙ එතකොට
මුදවන අතර හිනැහෙන ලිය දම් පහස
නිදහස් වෙයන් හිත යට වැලපෙන රහස