ජීවිතේ හැම ප්‍රාර්ථනාවක් ම වැරදිලා යද්දි පැහැසර ව නමුන්ගේ ජීවිතයට හමුවුනේ කොහොමද කියලා නෙම්දිණි කල්පනා කළා. ආපහු වතාවක් ඇය ඔහුගේ ලේන්සුව සිපගන්නා. නමුත් වාසනාවන්ත නම් ආපහු එකම එක සැරයක්

ඔහු මුණ ගස්වන්න කියලා ඇය ප්‍රාර්ථනා කළා.

එනමුදු පැහැසර මතක් වෙන හැම විටෙක වගේ ඇය දැවෙන්නට වූයේ ධනෝජ්ගේ බිරිඳ බව දැනීමෙන් ය.

ජීවිතේ ආපසු කිසිම දිනක ඔහු හමුවේවි ද නොවේවි ද කියා නො දැන උන්නත් පැහැසර ගැන සිහිකිරීම පවා

නෙම්දිණිගේ හිතට සතුටක් වුණා.

කවුරුත් නො බලන, කවුරුත් නො අසන නමුන්ගේ ජීවිතය

දයාබර නෙනඟින් කඳුලක් වට්ටගන්න විතරයි ඇයට ඕන වුනේ. ඒ කඳුලේ හිමිකරු පැහැසර ද?