“ගෑනු මොනා කරන්නද පිරිමිංගෙ චාටුවලට රැවටෙනව. ඊළඟට පණ ඇරගෙන ආදරේ කරනව”

“මං දන්නව ඒක වරදක් කියල. ඒත් ඔයා කලබල වෙන්න එපා නිශාමනී. ඔයාට ශාරද නැති වෙන්නෑ. එයා කවදාවත් ඔයාව අතෑරල මං ළඟට එන්නෑ”

ඉතා අමාරුවෙන් හුස්ම අල්වාගෙන පංචලී එවදන් තෙපලා ගත්තේ අමතක වේ යයි බියෙනි. නිශාමනී ගේ මුව කොනක් සිනහවකට ඇද විය. නමුත් එය වේදනා භරිත සිනහවක් බව හැඳින ගන්නට පංචලී අපොහොසත් වූයේ නැත.

“මට එයා නැති වෙලා ඉවරයි”

ඇය ඉතා මෘදු ස්ත්‍රී භාෂිතයකින් කොඳුළා ය. තමන් ඉතා කුඩා අංශු වලට බිඳී යන බවක් පංචලී ට දැනිණ.