"බය වෙන්නෙපා. මම ඉන්නවනේ…" මම හෘදයාංගම පුනරුච්චාරණයක් කළා. ඒ ඇතුළෙ ආත්මීය පාපෝච්චාරණයකුත් තිබුණා. 

අවසානයටම ඇවිත් තිබුණු කතාවක් ආයේ අලුතින් පටන් ගත්තෙ ඒ විදිහට. හැම ආදර කතාවක්ම වීරකාව්‍යයක් විය යුතුමයි කියලා රීතියක් නෑ. හැම ආදර කතාවකම අවසානය සුඛාන්තයක්ම විය යුතුයි කියලා රීතියකුත් නෑ. ආදර කතාවකට ඕන ආදරයක් විතරයි. ඒ ආදරේ ඇතුළේ ආදරවන්තයා වීරයෙක් වෙන්නත් පුළුවන්. දුෂ්ටයෙක් වෙන්නත් පුළුවන්.

මං මාව ඒ විදිහට සාධාරණීකරණය කරගත්තා.