“තාත්තා කී සැරයක් ගෙටයි එළියටයි යනවද?” “අනේ මන්ද සේනක…” “කවුරුහරි එනකං බලන් ඉන්නවා වගේ පේන්නේ” “ඔව්. මගෙ අම්මා කියන්නේ ඉණේ පිහියකුත් තියෙනවා කියලා” “මොකක්… මොකටද පිහියක්?” “දන්නෙ නෑ. ඊයේ රෑ මගෙ අම්මා දැක්කලු තාත්තා සීයගෙ තුවක්කුවට වෙඩි බෙහෙත් පුරවනවා.” “තාත්තට මොළේ නරක් වේගෙන්වත් එනවද?” දුටු දෙයින් මගේ මුළු ශරීරයම සීතල වී ගියේය. අපේ තාත්තා උඩු මහලේ සිට මිදුල දෙසට තුවක්කුව එල්ල කරගෙන සිටියේය. ඔහුගේ එල්ලය තිබුණේ මිදුලේ බංකුව දෙසටය. බංකුවේ හිඳ සිටිනු පෙනුණේ අපේ අම්මාය. එතරම් දවස් කාමරය තුළටම වී සිටි අම්මා එළියට කැඳවාගෙන විත් තිබුණේ මාලිකාය. තාත්තා හොඳින්ම අම්මා ඉලක්ක කරගෙන සිටියේය.