වසත් සමයේ සිහිලැල් මඳ පවන හමද්දී පරමල් උදුරු විසි කර, පිනි වැටෙද්දී මගේ පඳුරු මත මල් පිපෙන්නට සැලැස්වු තැන්ත්තා ඔබ නොවේද?

නිර්මල වූ මගේ අහසට ආලෝකමත් තාරකා, සුදු වළා කැටිති සමඟ පසළොස්වක කාලයක් පිරිනැමුවේ ඔබ නොවේද?

ඔබ නොමැති මේ දිනවල  අහස දෙස බලන මගේ දෑස්වලට දිස් වන්නේ දැවී වැටෙන තාරකා ය. ඒවා එකතු කර ප්‍රවේශමින් තබා ගත හැකිද?

වැටීම, නැගිටීම, සිටීම, වෙන්වීම යන සියල්ල ජීවිතය ය. එබැවින් මේ වියෝවීම අහම්බෙන් ලැබුණු දේ නොවේ. ස්වභාවයෙන් ම ඇති වන වෙනස්වීම් ප්‍රතික්ෂේප කරන සිතට අකාලයේ සිදුවන මේ වීයෝවිම් පසුකර සාමාන්‍ය තත්ත්වයට එළඹීමට පහසු නැත.

ඔහු සමග වූ, ඇය සමග වු අපගේ ගමන මෙයයි. යනුවෙන් සිතා වැගිරෙන කඳුළු සමග කාලය දිය කරමින් මේ තත්ත්වය කෙසේ නම් ගෙවා දැමිය හැකිද? සිත යළි යළිත් බොහෝ පැන නගිමින් කුඩා දරුවකු සේ ඉකි ගසන්නට පටන් ගනියි.