"මං ගානේ කෝපි එකක් බොමුද මිස් මර්මේඩ්.?''
විනීත වන්නට ඔහුට සිහි වුයේ අනාරාධිතවම අසුන් ගත්තාට පසුවද? මම දෙතොල් කොනක් ඇද කොට යාන්තමින් සිනාසුණෙමි. අනතුරුව සිත යට අමනාපය සඟවා ඔහු පිරිනැමූ කෝපි කෝප්පය මා වෙතට ඇද ගතිමි.පෙන අතර සලකුණු කොට තිබූ හදවත් හැඩය,
එය හිත කීරි ගැසුවේය. හැකි තරම් රිදවා අවසන මෙතරම්ම එඩිතර කමක්.? මම දබරැගිල්ලෙන් එහි වූ හදවත මකා දැමුවේ මිටියාවතට හදිස්සියේ කඩා වැටුණු මහ වැස්සටත් රවමින්ය.
''දන්නවද...මේ නුවරඑළියට වහින්නේ ගෑනු ළමයින්ට තරහා යනවා තරම්ම ඉක්මනට හිතා ගන්නවත් බැරි විදිහට.හැබැයි ඒ වැස්ස ලස්සනයි.මම හරිම කැමතියි.''

දුඹුරු ඇස් දිදුලවමින් ඔහු සිහින් හඬකින් කීවේය.මම රවාගතිමි.