ඔවුහු බොහෝ වේලාවක් එකිනෙකා දෙස බලා සිටියෝ ය.

කල්ප කාලයක් ගත වී දෑස් ළං වී නිලංකාර වන තුරු බලා සිටියෝ ය.

මැදියම් රැය ගෙවී යද්දී කාලය හා අවකාශය ගිළිහී ගොස් ඔවුහු ජීවයෙන සුසුම් හෙළන්නට වූහ. සොම්නසින් හඬ නගන්නට වූහ.

එකා මත එකා වැටී පොරබදමින්, දහඩිය වගුරමින් ජීවිතය ඉල්ලා කෑ ගසන්නට වූහ.