සංසාරික ආදරයක් පසුපස හඹායාවිද අන් ස්ත්‍රියක්...
ආදරයේ විරහා වේදනා මන්ද මේසා වියරුවක්...
ආත්මයක් බන්ධවා
මරුවන් නසන්නට වන්...
එක් ශරීරස්කන්ධයක්
දාහක් ඇසින් සඟවන්නට තරම්...
තැනුවේ කිමද නුඹ
ඇට්ටේරියා සේපාලිකා මල් දෙවැටක්...
ඇසිපිය නොපියන කළ
ජප කරනා මන්තරයක්...
දින සති මාස අවුරුදු නොව
මඟ බලන් හිඳිනවද කල්පයක්...
ආත්මයක් වෙනුවෙන්ම
කිමද වෙහෙසක් මේ තරම්...
ආදරය...සත්තයි
පෙන්නුවා සොබා දහමත්...
පෝරු මත්තේ පිපෙන්නට
ලැබුණි දෝ වරමක්...
නාද්...ධාරා හට...
යුගයේ ප්‍රේමණීයම
වෘතාන්ථය මෙසේ නිමවීමක්...!