මම... ඈ එදා වෙන්ව ගිය පටු මග දෙස නෙත් යැවීමි. එබි එබී බැලීමි. තව වරෙක ගඟ දෙසට හැරී 'ඈ දැන් එති.. දැන් එතී’ යනුවෙන් පතන මා භාවනාවක යෙදුණා වැන්න. නියමිත වේලාව ගත විය. ඈ තවම නැත. මා සමඟ අමනාප වූ ඈ මාව රැවටුවා විය හැක. මා නොදැනුවත්වම මගේ මුවින් උණුසුම් සුසුම් පිට වෙයි.

එක් වරටම අවතාරයක් මෙන් පිටු පසින් පැමිණි කවුදෝ දෑතින් මගේ දෙනෙත් තරයේ වැසීය. ධර්මේ හෝ වෙනත් මිතුරෙක්ද?... නැත. සුසිනිඳු ඇඟිලි තුඩු ස්පර්ෂයෙන්ම ඒ ඈ බව මට වැටහිණ. "ඇලව්කා... ඇලව්කා” මම ඇගේ සුරත සිඹිමින් ආපසු හැරුණෙමි.

"ඇද්ද...ඇද්ද...” ඈ හපන්කමක් කළ වීරවරියක මෙන් ඒ මේ අත පනිමින් කොක් හඬලා සිනාසුණාය.