ඇය වන වදුලෙන් එළියට දිව්වාය කෑ ගසමින් දිවිවාය. පැටලි පැටලී වනයෙන් පිටතට පැමිණි ඇය ගුරු පාර දිගේ වැටි වැටී දිව්වාය. සිහිනයකදී දුවන්නාක් මෙන් කකුල් බර වී ඔසවාගත නොහැකි යැයි ඇයට දැනී ගියේය.

අපගේ මතකයේ තිබුණේ එක් දෙයක් පමණි. ඒ එදා අවසන් දිනයේ විද්‍යා ටීච ඇඳ සිටි නිල් පැහැති අත් යන්ත්‍ර ඔසරිය පමණි. වෙව්ලමින් දිවූ ඇය කෑ ගසමින්ම පසු පස බැලුවාය. ඒහාම ළඟ ළගම එන කහ සාරියක් හැඳි විද්‍යාගේ ආත්මය දුටු කවීෂා අන්තයටම බිය වී පැටලී ඇද වැටුණාය. රබර් ගස් සියල්ල කරකැවී අහසේ වාසුළියක් තුළට ඇද ගත්තාක් මෙන් ඇයට පෙනීගෙන ගියේය. කහ පැහැති යමකින් මුළු දර්ශන තලයම වැසි කෙමෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම අදුරු වී යන ආකාරය ඇගේ අවසන් මතකයට එක් විය.