පොතකුයි පෑනකුයි අරගෙන මම බිම ඉඳගත්තා. හිතට එන හැම දෙයක් ම ලියැවෙන්න ඉඩ හැරියා. මම මට ම සීමා දාගන්න ගියේ නැහැ. සරීර කූඩුව සිරකරලා තියෙනවා මදිවට හිතත් සිරකරල දාන්න උවමනාවෙන් මට තිබුණෙ නැහැ. එක දිගට මම ලියාගෙන ගියා. දවසක් ජේලර්වරයෙක් යකඩකූරු අතරින් ඇස් දික්කරන් පොත දිහා බලාගෙන ඇහුවා. ‘ඒ ගමන උඹ කවි ලියන්න පටන් ගත්තද?’ කියල.