ශ්‍රී ලාංකේය අතීත භූ දර්ශනය මිත්‍යා කථා සහ චාරිත්‍ර වාරිත්‍රවල විචිත්‍රවත් පඨිතයකි. එම පඨිතය තුළ අධ්‍යාත්මික සහ අස්පර්ශනීය සියුම් අන්තර් ක්‍රියාකාරිත්වයක් පැවතුණි. ආචාර්ය චම්මින්ද වෙලගෙදරගේ "ස්වනේශ්වර” නවකතාව මිථ්‍යා සිතුවිලි, ග්‍රාමීය ජීවිතයේ රිද්මයන් සහ කතන්දර කීමේ ප්‍රබෝධමත් බලය එකට ගෙතීමෙන් රචනා කරන ලද්දකි. මෙමගින් දක්‍ෂිණ ශ්‍රී ලංකාවේ ගම්මානයක යක්‍ෂ දේව යාතුකර්ම වැසියාගේ දෛනික ජීවිතය සමඟ ගැටගැසෙන සංකීර්ණ ලෝකයට පිවිසෙයි.

පාන්දරින් හිමේ මීදුමක, මද්දහනේ වෙල් එළියක, හැන්දෑවේ තුන්නං හංදියක සෙවණැලි තුළ සැඟවුණු මානසික අභිරහස් අතරට පිවිසීමට මෙම නවකතාව ඔබට ආරාධනා කරයි. මෙම ග්‍රාමීය භූ දර්ශනයේ වෙසෙන මිනිසුන් අහිංසකත්වයේ හෝ සරලත්වයේ විකට රූප නොව සංකීර්ණ හා ස්ථර ජීවිත ඇති පුද්ගලයන් ය. ගැමි ජීවිතය බැලූ බැල්මට තේරුම් ගත හැකි තැනක් නොවේ. එය දැනිය යුතු ක්ෂේත්‍රයකි. එය යක්‍ෂ දේව යාතුකර්ම සංස්කෘතීන් පුරා, දෘශ්‍යමානය සහ අදෘශ්‍යමානය අතර පාලමක් ලෙස සේවය කර ඇත.

මෙම නවකතාවේ එන සුන්දරමාන කට්ටඩි වෙදමහතා, පුරාණ චාරිත්‍ර ඉටු කරන විට තමාගේම හා තමා අවට ඇති සැකයන් සමඟ පොරබදමින් කේන්ද්‍රීය භූමිකාව බවට පත්වේ. ප්‍රධාන ආඛ්‍යානයට සමාන්තරව, කථාව ශ්‍රී ලංකාවේ භූතවාදයේ ඓතිහාසික සංසිද්ධි වෙත යොමු වෙමින් ඒවායෙහි මූලයන්, විශ්වාසයන්, මෙන්ම බුදුදහම සහ යටත් විජිත හමුවීම් සමග ද පොහොසත් ලෙස ගෙතෙමින්, චරිත සහ ජන ජීවිතය, සම්ප්‍රදාය සහ නූතනත්වය, ඇදහිල්ල සහ විද්‍යාව හා ප්‍රජාව සහ පෞද්ගලිකත්වය අතර ආතතිය මනාව ග්‍රහණය කරගනී.

මෙහි නවකතාවේ ආඛ්‍යානය සැකසීමේදී, ගෝලීය වේදිකාවේ ඓතිහාසික නවකතාවේ පුළුල් පරිණාමය තුළ එය ස්ථානගත කිරීමට ද කතුවරයා උත්සාහ ගෙන තිබේ. හිලරි මැන්ටෙල් (Hilary Mantel) සහ ඔල්ගා ටොකාර්සුක් (Olga Tokarczuk) වැනි කතුවරියන් සිය නවකතා මගින් පෙන්නුම් කර ඇත්තේ, ඉතිහාසය හුදු සිදුවීම් පෙළක් නොව මතකයේ, අනන්‍යතාවයේ සහ පරිකල්පනයේ ගතික අන්තර් ක්‍රියාකාරිත්වයක් බවයි. “ස්වස්නේශ්වර” නවකතාවෙහි චරිතවල ආත්මීය යථාර්ථයන් ගවේෂණය කිරීමට බහුශ්‍රැත ව්‍යූහයක් යොදා ගනිමින්, පුළුල් ඓතිහාසික ධාරාවන් සමඟ කතුවරයා සම්බන්ධ වේ. එසේ සම්බන්ධ වෙමින් මිථ්‍යාව සහ ඉතිහාසය, පුද්ගලික කම්පනය සහ සාමූහික මතකය අතර සීමාවන් ඔහු ප්‍රශ්න කරයි. ඒ උදෙසා ඔහු උඩරට හා පහතරට භාෂාව අධ්‍යයනයෙන් යුතුව හසුරුවන්නේය.